Er zijn van die opdrachten die je vooraf een beetje buikpijn geven. De omstandigheden zijn net niet goed, het overleg over de opdracht gaat niet soepel of de vraag is eigenlijk niet heel erg passend. Het is altijd weer een zoektocht naar de beste manier om dat wat ik doe te laten aansluiten bij wat een klant wil.

WakkerschudworkshopXL

Zo kreeg ik een paar maanden geleden een vraag om een studiedag te openen met de WakkerschudworkshopXL. Dit keer waren de randvoorwaarden niet optimaal:

• Er was minder tijd beschikbaar dan ik normaalgesproken nodig heb.
• Ik vind de WakkerschudworkshopXL meer iets voor het moment vlak na de lunch in plaats van als opener van een bijeenkomst.
• Het publiek zou staan en niet zitten.
• In de zaal stonden ook standhouders met informatie.
• De ruimte werd ook gebruikt voor de ontvangst en koffie bij het begin.

Omdat het contact met de opdrachtgever leuk was en ik eerlijk gezegd voor het najaar nog niet veel had staan, ging ik akkoord en nam ik de opdracht aan.

Onrust

Het opende nieuwe inzichten. Inkorten van de WakkerschudworkshopXL kostte wel wat moeite, maar uiteindelijk kon ik wel tot de kern van de zaak komen. En dat ik de WakkerschudworkshopXL in de ochtend zou doen, zette me aan het denken over de vorm en ’tone of voice’ ervan. Over één ding kon ik me moeilijker heenzetten en dat was het staande publiek en de stands met informatie. Dat geeft onrust en het maakt het voor mij lastiger om de aandacht vast te houden.

Technicus

Ik was op tijd aanwezig. Standhouders waren aan het opbouwen, het publiek was er nog niet. Een technicus liep rond met kabels. Fijn, een technicus. dacht ik. Maar helaas, de technicus was niet geboekt voor tijdens de bijeenkomst, maar alleen voor de voorbereiding.

Ik werd weer een beetje kleiner. Had ik deze klus maar nooit aangenomen.

Reünie

Langzaam liep de zaal vol. Er ontstond de sfeer van een reünie. Veel mensen hadden elkaar lang niet gezien en praten en lachten hard. Ik drentelde er tussendoor. Met de minuut begon het meer te knagen. Krijg ik deze mannen straks in beweging? Is dit de juiste plek voor mij? Moet ik extra gas geven of juist aansluiten en gaan doen waarvan ik denk dat ze het leuk vinden?

En toen was het showtime. Na een inleidend praatje van de directeur kreeg ik het woord. Ik was opperst geconcentreerd en zat er bovenop. Mijn eerste grapje lukt maar matig, het tweede al ietsje beter. En in de minuten die volgden, zochten de zaal en ik naar elkaar. En toen, toen begon het te stromen. Oefeningen vielen goed, grapjes kwamen aan, het tempo zat er lekker in en aan het eind mocht ik rekenen op een warm applaus en kwamen de stoerste kerels naar me toe met een compliment.

Ritueeltje

En toen realiseerde ik me: ik heb dit nodig. Ik moet me vooraf zorgen maken over de vraag of deze opdracht wel bij mij past , ik moet me zenuwachtig maken over de vraag of ze wel mee gaan doen, ik moet me zorgen maken over de randvoorwaarden, ik moet drentelen en me opladen. Ik heb het ritueel nodig om optimaal te presteren.

In de afgelopen vijftien jaar heb ik al voor veel groepen gestaan. Van 6 personen tot 500 en meer. En in die vijftien jaar heb ik me altijd wel kunnen redden. Je zou zeggen dat je na zo’n tijd wel wat ontspanning krijgt en als je mij aan het werk ziet, denk je misschien dat het me gemakkelijk afgaat en dat ik op routine zo’n klusje klaar.

Routine

Maar het is geen routineklus. Het is iedere keer weer spannend en een kleine strijd met mezelf. Vanaf het aannemen van de opdracht tot het uitvoeren ervan, iedere keer maak ik me zorgen, iedere keer heb ik rituelen om mezelf op te laden zodat ik optimaal presteer.

Routine wordt het nooit. Gelukkig niet.