18 januari 2018. Nederland komt piepend en krakend tot stilstand. Een zware storm raast over het land en legt auto- en treinverkeer stil. Het wordt afgeraden de weg op te gaan, de straat op te gaan of überhaupt ergens heen te gaan. En dat waren omstandigheden waar zelfs het keurig georganiseerde Nederland geen antwoord op heeft. Het stormt.

Seats2Meet

Ik zat die dag bij Seats2Meet op het station in Amersfoort. Ik zit daar vaker. Ik doe zo min mogelijk kantoorwerk (ik verdien mijn geld doorgaans buiten de deur), maar als ik dat dan doe, kies ik vaak voor de reuring van Seats2Meet. In de jaren dat ik daar kom, heb ik daar een netwerk opgebouwd en ik werk er prettig. Vooral de lunch is een mooi moment als iedereen die in de lounge aan het werk is zijn tafel verlaat en gezamenlijk aan de grote tafel aanschuift voor een boterham.
Het was druk op 18 januari. De Seats2Meet locatie ligt in het station en veel reizigers zijn gestrand. Als ik aan mijn tafeltje zit te werken, komen twee vrouwen aanlopen. Ze gaan bij mij aan tafel zitten, we begroeten elkaar en gaan alledrie aan ons eigen werk.

“Kan ik helpen?”

In de loop van de ochtend vang ik hun gesprek op. Ze hebben het over Amersfoort en vragen zich af of een bepaalde afstand te lopen is. Ik besluit om mijn hulp aan te bieden:
-“ik ben Amersfoorter. Kan ik helpen?”
Ze kijken wat verbaasd: -“Euh, we zijn een congres aan het organiseren in Amersfoort en willen tijdens de lunchpauze mensen de gelegenheid geven naar de binnenstad te lopen. Kan dat vanaf de Rijtuigenloods?”
Ik geef aan dat dat een behoorlijke wandeling is en dat het voor een lunchpauze misschien wat hoog gegrepen is. We praten even over de mogelijkheden en raken verder in gesprek over de storm, de locatie en ons werk.
Als ik vertel wat ik voor mijn werk doe (trainingen, workshops en presentaties over samenwerken en communiceren), zijn ze meteen geïnteresseerd. Want hun congres heeft als thema dat samenwerken met partners waar je in eerste instantie niet aan denkt, soms van meerwaarde kan zijn. En ze zoeken nog wel wat invulling. We praten er wat over en aan het eind wisselen we gegevens uit en gaan we weer verder aan het werk.

Serendipiteit

Deze week kreeg ik het verzoek om een offerte te maken voor een workshop tijdens het congres.
Het is voor mij een mooi voorbeeld van hoe in deze tijd samenwerking verloopt.

• We werken tijd- en plaatsonafhankelijk en daardoor kan het gebeuren dat een organisator van een congres over statistiek terechtkomt naast een ZZP-er die zich bezighoudt met improvisatie.
• De gelegenheid voor ontmoetingen is één ding, ook echt met mensen in contact komen is een tweede. Daarvoor is alleen maar nodig dat je open staat voor die ontmoeting en dat is lang niet altijd vanzelfsprekend. Locaties als Seats2Meet maken dat mogelijk, maar de mensen die er werken maken dat het ook gebeurt!
• Hulp bieden, ook ongevraagd, is nooit verkeerd. Ik ben geen heilige die de hele dag gericht is op het helpen van anderen, maar ik laat mensen ook niet barsten als ik zie dat ze hulp kunnen gebruiken. Regelmatig help ik mensen in de supermarkt als ze ergens niet bij kunnen en ook in dit geval was het aanbieden van hulp door mijn kennis van Amersfoort voor mij geen grote opgave zonder dat ik vooraf dacht dat op mijn hulp ook een tegenprestatie zou volgen.

Positieve “Collatoral Damage”

Wat er gebeurde op 18 januari was een vorm van serendipiteit: Een soort positieve ‘collatoral damage’. En dat is het soort toeval dat er alleen maar is als je ervoor openstaat. Als je een storm niet gebruikt om te mopperen op de NS, maar de situatie neemt zoals ie is en ergens anders gaat werken. Als je een locatie als Seats2Meet niet alleen maar gebruikt voor de gratis lunch, maar er ook echt een ontmoetingsplek van maakt en als je als congresorganisator over samenwerken, zelf ook inspiratie in andere werelden zoekt. Het is het soort improviseren in de praktijk waar ik erg blij van kan worden.