Waylon heeft de journalisten van de Telegraaf en het AD in de ban gedaan. De journalisten schreven niet positief genoeg over zijn bijdrage aan het songfestival en nu wil hij niet meer met ze praten. “Wij ervaren te weinig steun van het AD en er komt alleen maar venijn uit de pen van jullie medewerker Stefan Raatgever. Jullie zijn niet trots op Waylon.” zegt manager Paul Brinks namens Waylon.
Heeft Waylon een punt? En heeft Waylon er belang bij om al te kritische journalisten in de ban te doen?

Bekijk hier de video van Waylon tegen een journalist van de website van het AD

Kritiek van buiten je cirkel

Ik kan natuurlijk niet bij Waylon achter de voordeur kijken, maar het lijkt erop of Waylon kritiek op zijn songfestival zoveel mogelijk wil vermijden. Of in ieder geval kritiek van mensen buiten zijn eigen cirkel. Is dat slim?
Wie met andere mensen samenwerkt, kan leren van de visie van iemand anders. Maar dat leren gaat zelden zonder wrijving. Immers, als je je ziel legt in een product dat je maakt (of het nou een liedje is of software), dan voelt kritiek op het product aan als kritiek op jezelf. En kritiek op jezelf is nooit leuk en kan leiden tot een botte reactie van de ontvanger van de kritiek. “Ik wil niet meer met jou praten want jij zegt toch alleen maar zure dingen.”

Zeven minuten

Op een design-academie in Amerika krijgen studenten bij een opdracht in de eerste fase precies zeven minuten voor het maken van een eerste prototype. Waarom die periode precies zeven minuten is, weet ik niet, maar de gedachte achter die korte tijdperiode is dat je in die korte tijd niet zo vergroeid raakt met je idee, dat je het neit meer wil verwerpen. Hoe langer je aan een idee werkt, hoe moeilijker het wordt om de gedachte los te laten. Maar juist door het loslaten van een gedachte kan je met elkaar komen tot iets dat echt het product van de creativiteit van meerdere mensen is.

Improvisatie

Dat is in feite ook hoe het in geïmproviseerd theater werkt. Improvisatie is een vluchtige en snelle manier van theatermaken en foute keuzes of mislukte scènes vergeef je elkaar snel. En de ‘veroorzaker’ van de mislukking speelt vrolijk door. Immers, de gespeelde scène is nog niet voldoende ‘van jou’ om er zo bij betrokken te zijn dat je je de kritiek erop persoonlijk aantrekt. Kritiek op de scène is immers nog niet meteen kritiek op de speler.

Ontvanger van kritiek

Als ontvanger van kritiek is het lastig om kritische gedachten over je product los te zien van kritiek op jou als persoon. En toch is dat de enige manier om te groeien. Want als je je omringt met ja-knikkers die alles wat je doet goed vinden, ga je ook je eigen criticus de mond snoeren. En dat is dodelijk voor de creatieve samenwerking.
Als je met elkaar samenwerkt, heb je een kritische blik van anderen nodig. Als je je onveilig voelt bij de mening van anderen kan dat lastig en confronterend zijn, maar om te groeien is het wel nodig. In improvisatie werken we vooral aan een veilige omgeving met elkaar. Een omgeving waarin je elkaar de waarheid mag zeggen omdat je weet dat het goed bedoeld is en niet gericht is op jou als persoon, maar op de prestatie die je hebt geleverd.

Onveiligheid

Wat laat Waylon zien met de manier waarop hij met de kritiek van AD en Telegraaf omgaat? Naar mijn idee vooral dat hij zich niet veilig genoeg voelt met wat hij doet. Misschien is hij zelf ook wel gaan twijfelen aan de kronkelende dansers om hem heen. En als je je maar omringt met mensen die het allemaal prachtig vinden, snoer je die interne criticus vanzelf de mond. Begrijpelijk, dat zeker. Maar wel jammer.

In de wakkerschudworkshop leer je in een ontspannen sfeer kritisch kijken naar elkaar en verken je met elkaar de waarde van positief kritische samenwerking.