Bij een organisatie waar een fusie uitgevoerd wordt. Voor medewerkers is er veel onzekerheid en angst en dat uit zich vaak in iets dat je van buitenaf bekeken ‘gezeur’ zou kunnen noemen. Zo was ik op een personeelsbijeenkomst van een organisatie waar het fusieproces zich aan het voltrekken was. Voor de personeelsleden lag het belangrijkste bezwaar in het rouleren van werkplek. Werken op een andere locatie was nodig, maar niet iedereen was daar blij mee.

Bezwaren

De bezwaren lijken van de buitenkant bekeken nogal futiel. “Waar moet ik dan parkeren?” en “Hoe kom ik op de andere locatie aan bedrijfskleding?” of “Hoe gaat het op de andere locatie met betalen in het bedrijfsrestaurant? Kan ik daar echt alleen maar met een pasje betalen?”

De werkelijke achtergrond van de bezwaren is natuurlijk angst en onzekerheid. Onzekerheid over de werkwijze, over de opvang door andere collega’s of over verandering in het algemeen.

Onstuimig

De bijeenkomst van het personeel was nogal onstuimig. Mensen uiten hun angsten en kwamen met voorbeelden van heel concrete situaties waar het algemene verhaal dat verteld werd nou nét niet voldeed. Ik zou de bijeenkomst afsluiten met mijn lezing over veranderen “Vijf stappen in een uur”, maar in de loop van de bijeenkomst kreeg ik het toch wel benauwd. In dat verhaal probeer ik verandering te relativeren door er met humor naar te kijken. Bovendien presenteer ik vijf vaardigheden die improvisatie-acteurs gebruiken om elkaar in onzekere tijden te steunen en zodoende flexibel en wendbaar om te kunnen gaan met verandering. Doorgaans is het een ontspannen verhaal waarin veel gelachen wordt en waarin mensen inzicht krijgen in een andere manier van omgaan met verandering. Ik vreesde dat deze groep helemaal niet zat te wachten op een vrolijke blik op verandering, maar nog volop in de weerstand tegen het proces zat.

Energie

Met dubbele energie ging ik aan het werk. Hier was werk te doen en het leek me goed om er maar tegenaan te gaan. Als ik onderuit zou gaan, dan maar met overtuiging. En vanaf het allereerste moment werd er gelachen, geluisterd en meegedaan. Humor en relativering was hier juist extra op zijn plaats. Het gaf de mensen de gelegenheid om ook eens op een ontspannen manier naar de situatie te kijken. En toen aan het eind de vijf vaardigheden op een slide stonden, gingen de mobieltjes omhoog voor een foto. “Hebt u dat ook op een poster? Dan hangen we die vaardigheden op om er elke dag aan te denken.”

Het was mooi om te merken dat ook hier een andere kijk op de zaak het verschil kan maken. Want vaak zitten we zo verstrikt in onze angsten, dat relativering pas kan als iemand anders ons op een ander spoor kan zetten.

Ik heb een mooi vak.